Bożena Ciesielska - recenzja tomiku pt."Spacer sumienia"
Alicja Rupińska „Spacer sumienia”, Warszawa 2014
Alicja Rupińska pisze od wielu lat i ma w swoim poetyckim dorobku kilka wydanych zbiorów wierszy. Jednak nie chodzi o ilość opublikowanych tekstów, lecz o ich uniwersalność. Czy po wielu latach trafią ze swoim przekazem do zupełnie innych odbiorców i innej rzeczywistości? Mimo wszystko należy odnotować fakt wydania tomiku „Spacer sumienia”, który zawiera niedużo tekstów (39 wierszy). Tytuł jest niewątpliwie metaforą i skłania do zastanowienia się, na jaki spacer zaprosi czytelnika Alicja Rupińska…
Tematyką wierszy jest życie we wszystkich możliwych sferach, zadawanie pytań i szukanie odpowiedzi. „W zestawieniu zysków i strat / Ubywa ciągle lat / Przybywa ran” - stwierdza osoba mówiąca w wierszu „Szukam swego miejsca”. Pobrzmiewa tu nuta dystansu, ironii i pogodzenia się z losem. Gorzko brzmią niektóre wyznania podmiotu lirycznego jak w tekście „Wiara”: „Wierzę, / choć człowiek / zniszczył człowieka”. Niektóre wypowiedzi mają charakter osobisty, ale często pojawiają się słowa wyrażane w imieniu innych ludzi jak w utworze „Za Sokratesem”: „Pojawiamy się / Przyjmuje nas świat / Żyjemy”. I dalej w tym samym utworze: „Nie zawsze przestrzegający Dekalogu / Zdani jesteśmy na wieczną wędrówkę”. Wiersze z tomiku „Spacer sumienia” cechuje wyjątkowa oszczędność słowa. Autorka preferuje stosowanie czasowników. Odnoszą się one najczęściej do refleksji, przemyśleń i zadumy nad życiem - często ułomnym i grzesznym. Jakby osoba mówiąca chciała odbiorcę przywołać do porządku. Możemy być lepsi, powinniśmy być lepsi… postarajmy się. A jeśli już się zgrzeszy, zawsze można odpokutować, choć czy zmniejszy to wyrządzoną krzywdę i nasze poczucie winy?
Jaką formę artystyczną mają zamieszczone teksty? Dominują wiersze białe, mające zróżnicowaną długość wersów oraz bezstrofkowe, choć czasem zdarzają się teksty z podziałem na zwrotki. Forma zapisu jest dowolna - przeważa brak znaków interpunkcyjnych. Taki układ wierszy pozostawia odbiorcy wielość interpretacji („Nadzieja”: „Przycupnęła / na krawędzi / wczorajszej / nocy / w poszarpanych / łachmanach”). O poetyckości zebranych utworów świadczy nie tylko podział na wersy, ale i użyte środki artystyczne, szczególnie metafory i ich odmiany („Łzy”: „Zasuszyłam łzy/ samotnych nocy / Słowa kłamstw / starłam na popiół”, „Rozsądek / ciągle się / spóźnia”). Pojawia się wiele epitetów: („Zapomniane drzewo”: drzewem samotnym, niebezpiecznym jadem, nieprzychylny wiatr).
Przed czytelnikiem trudny spacer sumienia… do wnętrza nas samych. Czy znajdzie się odpowiedź na pytanie: „Jak przeżyć życie?”
bozenaciesielskaskepe
28 XII 2019 r.
Alicja Rupińska pisze od wielu lat i ma w swoim poetyckim dorobku kilka wydanych zbiorów wierszy. Jednak nie chodzi o ilość opublikowanych tekstów, lecz o ich uniwersalność. Czy po wielu latach trafią ze swoim przekazem do zupełnie innych odbiorców i innej rzeczywistości? Mimo wszystko należy odnotować fakt wydania tomiku „Spacer sumienia”, który zawiera niedużo tekstów (39 wierszy). Tytuł jest niewątpliwie metaforą i skłania do zastanowienia się, na jaki spacer zaprosi czytelnika Alicja Rupińska…
Tematyką wierszy jest życie we wszystkich możliwych sferach, zadawanie pytań i szukanie odpowiedzi. „W zestawieniu zysków i strat / Ubywa ciągle lat / Przybywa ran” - stwierdza osoba mówiąca w wierszu „Szukam swego miejsca”. Pobrzmiewa tu nuta dystansu, ironii i pogodzenia się z losem. Gorzko brzmią niektóre wyznania podmiotu lirycznego jak w tekście „Wiara”: „Wierzę, / choć człowiek / zniszczył człowieka”. Niektóre wypowiedzi mają charakter osobisty, ale często pojawiają się słowa wyrażane w imieniu innych ludzi jak w utworze „Za Sokratesem”: „Pojawiamy się / Przyjmuje nas świat / Żyjemy”. I dalej w tym samym utworze: „Nie zawsze przestrzegający Dekalogu / Zdani jesteśmy na wieczną wędrówkę”. Wiersze z tomiku „Spacer sumienia” cechuje wyjątkowa oszczędność słowa. Autorka preferuje stosowanie czasowników. Odnoszą się one najczęściej do refleksji, przemyśleń i zadumy nad życiem - często ułomnym i grzesznym. Jakby osoba mówiąca chciała odbiorcę przywołać do porządku. Możemy być lepsi, powinniśmy być lepsi… postarajmy się. A jeśli już się zgrzeszy, zawsze można odpokutować, choć czy zmniejszy to wyrządzoną krzywdę i nasze poczucie winy?
Jaką formę artystyczną mają zamieszczone teksty? Dominują wiersze białe, mające zróżnicowaną długość wersów oraz bezstrofkowe, choć czasem zdarzają się teksty z podziałem na zwrotki. Forma zapisu jest dowolna - przeważa brak znaków interpunkcyjnych. Taki układ wierszy pozostawia odbiorcy wielość interpretacji („Nadzieja”: „Przycupnęła / na krawędzi / wczorajszej / nocy / w poszarpanych / łachmanach”). O poetyckości zebranych utworów świadczy nie tylko podział na wersy, ale i użyte środki artystyczne, szczególnie metafory i ich odmiany („Łzy”: „Zasuszyłam łzy/ samotnych nocy / Słowa kłamstw / starłam na popiół”, „Rozsądek / ciągle się / spóźnia”). Pojawia się wiele epitetów: („Zapomniane drzewo”: drzewem samotnym, niebezpiecznym jadem, nieprzychylny wiatr).
Przed czytelnikiem trudny spacer sumienia… do wnętrza nas samych. Czy znajdzie się odpowiedź na pytanie: „Jak przeżyć życie?”
bozenaciesielskaskepe
28 XII 2019 r.
