Lubię te dni jesienne...

Lubię te dni jesienne

kiedy w ogrodzie, parku i polu

ciągle widoki zmienne

na drzewach liście jeszcze zielone,

a już niektóre złociste, ogniem strzelające

kiedy w ogrodzie, parku i polu 

królują aster, nawłoć i łopian

lubię te dni jesienne i te

ciągle widoki zmienne

słońce, co późno wstaje i szybko zachodzi,

a w południe czasem za nos wodzi

wiatr jesienny pierwsze skrzypce gra

jesiennie wokół duje, szumi i szuści

lubię te dni jesienne, kiedy widoki za oknem zmienne

Pani Jesień jest piękna, tyle darów dla nas ma

                                       Pole Drzewa Spadek - Darmowe zdjęcie na Pixabay

za nieobecność pychy, buty, zarozumiałości..za bezpieczny lot orła, czujność żurawia...

 

                   Za kośbę polskich łąk i zbóż

Za czułość naszych serc
Za porządek naszych myśli
Za nieobecność pychy, buty, zarozumiałości
Modlę się co dzień...

Za siłę naszych uczuć
Za rozsądek, którego czasem brakuje
Za wiarę, która czasem jak dym ulata
Modlę się co dzień...

Za sens wypowiadanych słów
Za spiż naszych obietnic
Za błysk rozumu i zanik amnezji
Modlę się co dzień...

Za atrofię agresji
Za dezercję mściwej żądzy
Za STOP głupocie
Modlę się co dzień...

Za przodków naszych
SPOKÓJ
Za kośbę polskich łąk i zbóż
Za bezpieczny lot orła,
czujność żurawia, przywiązanie gołębia
Modlę się co dzień...

Za srebrną rosę
Za lazur nieba
Za śmierć dnia i jego zmartwychstanie
Modlę się co dzień...

Modlę się co dzień...
By człowiek zrozumiał człowieka
By nauczył się z czary wolności pić...
By nauczył się CZŁOWIEKIEM być...

W ogrodzie życia pokornie wdychamy woń anemonów...

 

Dzisiaj mamy kolejny dzień- deszczowy, ale i deszcz potrzebny.
Pachnie już jesienią, zmierzchem....mijającego roku też...

Proponuję jeden z moich tekstów, który znajdzie się w moim kolejnym indywidualnym tomiku zatytułowanym Taniec uczuć...

Anemony

Kiedy rodzi się miłość

słychać muzykę...

serce, szalony wirtuoz

serenady gra

splatają się dłonie...

tańczą myśli...

grzech stroi się w szaty

boskiej rozkoszy

Szczęście jak wino smakuje

Kiedy rodzi się miłość...

Ja – to – MY

W garderobie uczuć

czasem zły krawiec

zamieni suknię lata

na szary płaszcz jesieni

milknie wtedy muzyka

umiera miłość...

W ogrodzie życia

pokornie wdychamy

woń anemonów...

https://pixabay.com/pl/bush-windröschen-jaskrowate-1383833/

Proste kłamstwa krzyżują człowieka

 

Dzisiaj wiersz "KLUCZ" pochodzi z tomiku pt:
" Latarnie marzeń w moim mieście".

Zgubione uczucie 
jak złamane skrzydło
p t a k a
chowa się przed deszczem
u c i e k a
by wrócić do słońca
Zranione szczęście 
uczy korekty
ślęczy nad rekapitulacją
w y z n a ń
Szuka odpowiedzi
na pytania, których
z a b r a k ł o
Proste kłamstwa
krzyżują człowieka
Kolejna miłość...
Kusi z - martwych-stanie...

https://pixabay.com/pl/photos/most-ogr%C3%B3d-japo%C5%84ski-%C5%82uk-park-53769/

2 sierpnia 2021

Jest wrzesień, a więc szkolnych wspomnień czar proponuję...

 

Szkolnych lat czar...

  

 Dobrym czasem dla mnie był czas spędzony w szkole. Chętnie chodziłam do niej i chętnie się uczyłam. To była stara drewniana szkoła. O, jakże często ją wspominam, nawet mi się nieraz przyśni. Można to miejsce wygooglować:Link:https://pl.wikipedia.org/wiki/Czy%C5%BCewo_(wojew%C3%B3dztwo_kujawsko-pomorskie)

Czyżewo – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie rypińskim, w gminie Rypin. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa włocławskiego. Obecnie sołtysem wsi Czyżewo wraz z Rakowem jest Jarosław Jankowski[1]

     Dziś to opuszczony budynek z zabitymi oknami
i informacyjną tabliczką, czekający na kogoś, kto podejmie się trudu przywrócenia go do użytku, do tzw. świetności. Mam nadzieję, że znajdzie się osoba – mecenas, który zaopiekuje się tym budynkiem, a może powstanie jakieś regionalne muzeum?
  Szkoła w Czyżewie była oddalona od mojego domu w Rakowie – o kilka dobrych kilometrów; mówiono, że ze 3,5 kilometra do 4. w zależności od tego, czy się ją skracało dobrze znanymi nam skrótami.No, ale cóż tam te kilometry.., kiedy szkoła była miejscem, gdzie się uczyło,poznawało, spotykało z rówieśnikami. Działo się wtedy zawsze coś nowego....W domu byłoby za nudno, no i co z edukacją? W tej małej szkole było najpierw 8 klas, później już mniej. Akurat ja uczęszczałam do niej 7 lat, a 8.klasę kończyłam jako dojeżdżająca – w Rypinie. W tej małej drewnianej szkole było kilka klas, kancelaria – to na dole, a na kondygnacji – piętrze- jeszcze klasa i małe mieszkania dla nauczycieli. Tak było za moich szkolnych czasów. Mały, drewniany budynek, który tak zapamiętałam, który mi się czasem śni. Szkoła w Czyżewie była małą szkołą i miała nie za wielu uczniów. W klasach było nas kilkunastu. Klasy , a raczej ich wyposażenie różniło się znacząco od dzisiejszych klas. Siedzieliśmy w drewnianych ławkach z kałamarzem na środku. Nasza biblioteka to było kilka oszklonych szaf z książkami. Z przyjemnością i z prawdziwym zapałem czytaliśmy znajdujące się tam książki. Nie było sali gimnastycznej – było zwykłe boisko. A jednak... był, a raczej pozostał czar tych lat...
I co najważniejsze – byli NAUCZYCIELE, których zapamiętaliśmy i wspominamy. Przechowujemy pamięć, zdjęcia w albumach.Ja mam, nie zgubiłam żadnego, mimo moich – kilkunastu – przeprowadzek.
    I tu PUENTA – UKŁON – PODZIĘKOWANIA
za czas, który mi poświęciliście, za przekazaną wiedzę, zarówno tę z książek, jak i tę życiową. 

                                  DZIĘKUJĘ.

Pamiętam, wszystko pamiętam...
śp. Pana Henryka- kierownika szkoły,
p. Jankę, która była moją pierwszą wychowawczynią
i panią od j.polskiego. ps. Tu mała dygresja...ale na wesoło, tak radośnie - pamiętam tę dwójkę z j. polskiego za opowiadanie, które naprawdę sama napisałam. 
ps. Sprawa wyjaśniona- Pani Janka już wie, że to wtedy, w tych pierwszych szkolnych latach – zaczynałam swoje próby....

A na tym zdjęciu moja pierwsza wychowawczyni, pani od j. polskiego,
no i ja - ta mała dziewczynka w czarnej sukience z białym kołnierzykiem
i "pociesznie krzywo" podciętą grzywką...

p. Wandę i jej męża – Leszka. 
Pani Wandzia nauczyła mnie j. rosyjskiego.
p. Krystynę, sympatyczna pani od matematyki – 
z matematyki nie byłam orłem, ale ambitnie się starałam..
p. Elę – też od j. polskiego
p. Marię od geografii, panią, dzięki , której zaczęłam marzyć też o podróżach
śp. p. Kazimierza, który uczył nas historii - dobry człowiek to był

      Wszystkich Was pamiętam. Dziękuję. Pamiętam też 
i naszą klasę – wspominam tych, co odeszli – śpijcie spokojnie . My też tam pójdziemy. A tych, co pozostali – Pozdrawiam!. 

Tyle wspomnień z lat szkolnych – tych najwcześniejszych. Te z lat późniejszych też wspominam bardzo serdecznie. 

Zapraszam do krainy nostalgii - w wolnych chwilach oczywiście

   Wiersz pochodzi z tomiku pt. "Taniec uczuć"-

Manufaktura słów, Michał Smętek, Gdynia 2018 


Kraina nostalgii

W krainie nostalgii

jest coś z realnych

stąpań po ziemi

i coś z pogranicza magii

Goszczą w niej

całym rokiem

wszystkich uczuć barwy

Jest coś z pokory,

z zadumy

Czasem zabrzmi

akord niepokornej nuty

W krainie nostalgii

refleksja króluje

nieokiełznane myśli

drążą korytarze

tu zagubiony wędrowiec

wciąż szuka

swojej ITAKI

https://pixabay.com/pl/północne-chaber-chaber-górski-kwiat-3431590/

....Oto smutna prawda taka dla ludzko jeszcze pojmujących świat p o z o s t a ł a...

Przepłynęłam po niebie 

szafirowym obłoczkiem

Przejrzałam się w wody 

lustrze malachitowym

Popatrzyłam na góry

 rozsiewające się

w krajobrazie natury

pięknymi arkadami

Przytuliłam się do drzew,

co kusiły pięknymi konarami

Z cudów życia jeszcze 

natura mi została

Ludzie...cóż?

ich egoizm, ślepy pęd

do materii brzydzi, 

nie tylko boli...

Oto smutna prawda taka 

dla ludzko jeszcze 

pojmujących świat

         p o z o s t a ł a...

                     Las Ślad Promienie Słoneczne Leśna - Darmowe zdjęcie na Pixabay

Mimozami jesień się zaczyna, Złotawa, krucha i miła.

 

Julian Tuwim

Mimozami jesień się zaczyna,
Złotawa, krucha i miła.
To ty, to ty jesteś ta dziewczyna,
Która do mnie na ulicą wychodziła.

Od twoich listów pachniało w sieni,
Gdym wracał zdyszany ze szkoły,
A po ulicach w lekkiej jesieni
Fruwały za mną jasne anioły.

Mimozami zwiędłość przypomina
Nieśmiertelnik żółty ? październik.
To ty, to ty moja jedyna,
Przychodziłaś wieczorem do cukierni.

Z przemodlenia, z przeomdlenia senny,
W parku płakałem szeptanymi słowy.
Młodzik z chmurek prześwitywał jesienny,
Od mimozy złotej ? majowy.

Ach, czułymi, przemiłymi snami
Zasypiałem z nim gasnącym o poranku.
W snach dawnymi bawiąc się wiosnami,
Jak ta złotą, jak tą wonną wiązanką?