W odwiecznym istot ludzkich orszaku
W odwiecznym istot
ludzkich orszaku
w awangardzie jak paw
zadufana kroczy głupota
tuż za nią rozpychająca się
P Y C H A
zapominając zupełnie,
o tym, że kluczy przed upadkiem
w ariergardzie są jeszcze:
egoizm, egocentryzm, tępota
smutny to orszak,
a mogłoby być pięknie,
gdyby nie ludzka chciwość,
gdyby nie ludzka głupota
człowiek człowieka depcze,
okrada-jak lis po ofiarę się skrada
taki ważny w swej bezczelności,
a tak maluczki w wiedzy i wyobraźni
człowiek na człowieka poluje
kłamie, knuje, dołki pod drugim
człowiekiem podkopuje
taki ważny, odważny, a boi się
sam siebie, nie zna swojej jaźni
często wybiera waśnie,
aniżeli życie w przyjaźni
